1st: If I am out of my mind, it’s all right with me, thought Moses Herzog.
De laatste tijd ben ik te ongeduldig om te lezen, echt te lezen. Ik glij slordig over de woorden en denk, zal dit ooit wel herlezen. Idioot, natuurlijk, kan het beter meteen goed doen. Het overkomt me zelfs bij goeie schrijvers. Het viel me voor het eerst op in The Recognitions en nog meer in Manhattan Transfer, waar ik soms in de verleiding kwam om hele pagina’s over te slaan, niet omdat ik wilde weten wat er nog kwam, maar omdat ik wist wat er ging komen, namelijk meer van hetzelfde. Ik kan blijkbaar niet zonder verhaal.
Niet dat het narratieve element zaligmakend is. Las vandaag iets van Patricia Duncker: The Deadly Distance Between, en dat was niet alleen verhaal, maar ook pure onzin. (Heb de recensies gelezen en ben blijkbaar de enige die dat vind.) Het is een hutsepot van Frankenstein en Freud. Het had zo goed kunnen zijn, maar ze is een luie schrijfster. Veel van wat ik graag had meegemaakt in enkele pagina’s, bijvoorbeeld hoe de zoon de moeder tiraniseert, dat ‘vertelt’ ze ons snel. Laat ons dat zien, meiske. Wat belet je anders om maar meteen het hele boek in tien pagina’s samen te vatten? En waarom moet die jongen (die ik met de beste wil van de wereld niet als een jongen kan zien, maar als een androgyne figuur, een onbestaande tiener, een hoofd-personage, bedacht, niet gevoeld) naar het labo als daar verder niks mee gebeurt? Het is 'a load of bollocks', en dan heb ik het nog niet over de plot, ben soepel vandaag. Dus toch maar verder met Herzog, die te goed is om nonchalant te lezen, ook al zit er geen vaart in.
Wat pik ik mee? De zelfzekerheid, het onbevreesde waarmee hij schrijft:
All the elders had beards rich, full of religion
The long veins winding in the arms, an ancient system, of greater antiquity than the Jews themselves.
en hoe hij iemand beschrijft zonder te vervallen in een fysieke analyse: reproachful mouth, bitter eyes…
Vrolijk is het niet:
People wish life to end. They have polluted it. Courage, honor, frankness, friendship, duty, all made filthy. Sullied. So that we loathe the daily bread that prolongs useless existence. There was a time when men were born, lived and died. But do you call these men? We are only creatures. Death itself must be tired of us. I can see Death coming before God to say ‘What shall I do? There is no more grandeur in being Death. Release me God, from this meanness.
People wish life to end. They have polluted it. Courage, honor, frankness, friendship, duty, all made filthy. Sullied. So that we loathe the daily bread that prolongs useless existence. There was a time when men were born, lived and died. But do you call these men? We are only creatures. Death itself must be tired of us. I can see Death coming before God to say ‘What shall I do? There is no more grandeur in being Death. Release me God, from this meanness.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten